Elliott Sharp/Carbon – Void Coordinates (Intakt Records)

Carbon je grupa njujorškog avangardiste Elliotta Sharpa, koju upotpunjuju Zeena Parkins (električna harfa), Mark Sloan (bas), Joseph Trump (bubnjevi, udaraljke) i David Weinstein (sempler, sintisajzer). “Zlatno doba” su proživeli u prvoj polovini devedesetih, da bi se, nakon petnaestak godina pauze, pomalo neočekivano vratili na scenu novim izdanjem Void Coordinates.

Album i postava o kojima pišemo na najbolji način sumiraju put Elliotta Sharpa kao nekog ko je najveći deo karijere posvetio sučeljavanju spontanog i vođenog, improvizovanog i komponovanog. Problem mapiranja haosa i kretanja po istom je predivna alegorija dileme sa kojom su se susreli pojedini njujorški dauntaun muzičari razmišljajući o perspektivi razvoja te scene. Elliott je utehu i novi pravac svog umetničkog razvoja našao sistemom do kojeg je došao kao ljubitelj matematičke nauke i filozofije matematike. Ako pomenemo i Sharpovu sklonost i duboko poštovanje prema “umetničkoj” muzici 20. veka (naročito prema njenim repetitivnim elementima), polako dobijamo sliku o pretencioznoj kombinaciji raznolikih stilova i teoretskih ideja manifestovanih kroz svirku “konvencionalnog” petočlanog benda.

No, nije sve tako komplikovano kao što zvuči. Baš kao i kod gitarskog kolege i žanrovskog saborca Freda Fritha, težnja ka sprovođenju u delo avangardnih kompozitorskih postupaka manifestuje se kroz relativno pristupačan sadržaj. Za razliku od Frithovih ambijentalno-kontemplativnih pasaža i klasičarskih uzleta s aktuelnog izdanja, Void Coordinates predstavlja Sharpa u dečački znatiželjnoj i beskompromisnoj dekonstrukciji različitih šablona gitarske muzike dvadesetog veka, polazeći od temelja bliskim post-roku. Dugačke numere i beskonačna repeticija ostavljaju prostor za Sharpove gitarske varijacije koje zvuče poput igre, gde tehničarenje nije i demonstracija brzine, već stvaranje guste i pomalo hrapave zvučne slike, krša koji dobija smisao kao deo kompaktne celine.

I dok je John Zorn svoje delovanje zasnovao na postmodernističkom shvatanju kolektivizma kao pokretača i krajnjeg odredišta delovanja kompozitora (samoaktuelizacija i afirmacija kompozitorskog sopstva kroz druge), Sharp se jasnije pozicionira kao navigator vlastitog broda, te slušaocu vođena improvizacija može izgledati i kao jasno omeđena i definisana komponovana muzika. Kako sam Sharp ističe u jednom intervjuu, interakcija između članova Carbona podseća na širenje koncentričnih krugova, gde akcija centra, tj. osnove kompozicije, usmerava pravac širenja i domet reakcije (muzičara).

Muzika na Void Coordinates odzvanja i plemenskim i savremenim duhom, dok ličnost kompozitora priziva osete i pasije koje sežu u detinjstvo, jednako kao što crpi inspiraciju iz zrelog doba. Interpretacija divovske snage rađa se iz dvojne prirode i slavi je, rezultujući briljantnim povratničkim albumom jednog od najboljih bendova eksperimentalne muzike.

Elliott Sharp  – električna gitara, osmožičana bas gitara, sopran saksofon

Zeena Parkins – električna harfa

Marc Sloan  – električni bas, preparirani bas

Joseph Trump –bubnjevi, udaraljke

David Weinstein – sempler, sintisajzer