Food – Quiet Inlet (ECM)

Za savremenu evropsku, a posebno skandinavsku džez scenu, već izvesno vreme nije nikakvo čudo mešanje nekada teško spojivih stilova, gde ravnopravnu ulogu u stvaranju muzike imaju kako standardni muzički instrumenti, tako i najraznovrsnije elektronske “igračke”, a sve sa ciljem rušenja barijera i pomirenja ukusa ljudi različitih muzičkih vizija.

Danas, posle višegodišnjeg eksperimentisanja, iskristalisala se kvalitetna i kompaktna scena koja je vremenom odbacila sve što je isforsirano i pomodno. Nakon 12 godina bitisanja u pomenutim muzičkim krugovima internacionalni projekat Food, na čelu sa engleskim saksofonistom Iainom Ballamyjem i norveškim bubnjarem Thomasom Strønenom (Humcrush, Maria Kanegaard Trio, Strønen/Starløkken, Trinity), objavio je šesti album u karijeri, i istovremeno debitantsko ostvarenje za respektabilnu nemačku etiketu ECM, uspešno nastavivši kretanje eteričnim elektro-džez prostranstvima.

Iain Ballamy i Thomas Strønen svoju uzbudljivu muzičku avanturu započeli su u saradnji sa muzičarima sličnog senzibiliteta, kao što su trubač Arve Henriksen i basista Mats Eilertsen. Posle četiri snimljena albuma bivaju lišeni saradnje dvojice kolega, ali ih to ne sprečava da uz pomoć drugih protagonista nastave delovanje na sceni, izdajući album Molecular Gastronomy (2007), a onda i aktuelno ovogodišnje ostvarenje Quiet Inlet koje producira Manfred Eicher, prvi čovek ECM etikete.

Pored prestrojavanja iz kuće Rune Grammofone u tabor čuvenog ECM-a i uplitanja prstiju slavnog producenta, ono što je za prosečnog slušaoca ipak najbitnije jeste – ko je ovoga puta svirački učestvovao u stvaranju najnovijeg albuma. Za fanove ambijentalnog nojza ime austrijskog elektronskog umetnika i gitariste Christiana Fennesza sinonim je za savremenu eksperimentalnu muziku visoke klase. Tu je i Nils Petter Molvær, zvezda elektro-džez scene koju ne treba posebno predstavljati.

Quiet Inlet je skup tema sa živih nastupa benda na Molde Jazz Festivalu i iz kluba Blå u Oslu tokom 2007 i 2008. godine. Molvær sa svojom prepoznatljivom sanjivom trubom učestvuje u četiri, a Fennesz u tri numere, dajući skromni, ali upečatljiv doprinos koristeći gitaru i neizostavne elektronske alatke.

Album je atmosferičan, neretko melanholičnog prizvuka, sa elegantnim duvačkim deonicama i sofisticiranim elektronskim teksturama koje zvuče potpuno organski, bez hladne robotizovane crte karakteristične za radove sa sličnim pristupom. Ballamyjevi saksofoni i Molværova truba su u nekoj vrsti međusobnog duela, suprotstavljajući se i ritmičkoj podlozi bubnjeva i elektronskih bitova. Strønen drži sve segmente na okupu ne dozvoljavajući im da se rasplinu i skliznu u krajnost, koju obeležavaju duboka ambijentalna sazvučja.

Kao i na ranijim izdanjima ovog benda, odlično je uspostavljena ravnoteža na relaciji akustika-elektronika, bez preterivanja u bilo kom smislu. Svi funkcionišu kao kolektiv sa podjednakim udelom u kreiranju muzike i jedinstvenom misijom spajanja tradicionalnog i modernog. Teško je izdvojiti favorite, jer Quiet Inlet zvuči ujednačeno u svakom pogledu, bez obzira na gostujuće muzičare i činjenicu da se radi o segmentima sa različitih živih nastupa. To je jedno od bitnijih obeležja najnovijeg albuma ovog projekta kome se valja iznova vraćati, uostalom kao i njihovim ranijim radovima.

Iain Ballamy – tenor i sopran saksofon, elektronika

Thomas Strønen – bubnjevi, elektronika

Nils Petter Molvær – truba, elektronika (2,4,5,6)

Christian Fennesz – gitara, elektronika (1,3,7)