By 
Ples leptira je dvostruki studijski album na kome se kao kompozitor predstavio doajen hrvatske muzičke scene, Krešimir Herceg, kome je ovo treći autorski projekat. Njegove numere izvodi Big bend HGM Zagreb potpomognut gostujućim inostranim muzičarima, Gudačkim kvartetom Rucner i engleskom vokalistkinjom Sally Night. Kao aranžeri se potpisuju austrijski trombonist Reinhard Summerer, a za numere gde učestvuju i gudači, jedan iz plejade odavno poznatih muzičara, kompozitor Stjepan Mihaljinac. Dirigentska palica je u rukama Austrijanca Sigija Feigla.
Pri recenziranju muzičkih izdanja sa prostora nekadašnje velike yu džez scene, nameće se dilema da li projekat treba sagledavati na makro ili mikro nivou, odnosno da li vrednovati kroz prizmu stvaralaštva svetskih velikih bendova ili ga uporediti sa kojim od orkestara koji su krajem četrdesetih godina bili osnivani u radijskim centrima.
Još davnih pedesetih je kompozitor Bojan Adamič napravio paralelu između zagrebačkog i beogradskog orkestra koja se nekako održala i validna je i danas. Uopšte, odlika i kvalitet hrvatskih big bendova, pa i benda Hrvatske glazbene mladeži je disciplinovan i uvežban orkestar, a nasuprot je beogradska džez škola sa malo opuštenijim pristupom muziciranju, čiji su glavni adut vrsni solisti.
Iako se Adamič tu negde zaustavio u priči o ovdašnjim džez orkestrima, i samo okvirno poznavanje dosadašnjeg rada kojeg od postojećih velikih bendova, ukazuje i na slične iskorake i pristupe u potrazi za što kvalitetnijim muzičkim izrazom. Mali je broj autorskih kompozicija i neznatan broj muzičara koji imaju pokretačku snagu poput pijaniste Bore Rokovića, vibrafoniste Boška Petrovića ili gitariste Damira Dičića, pa su se ovi ansambli mahom oslanjali na revijalne nastupe, sa tek pokojim projektom izvan uobičajene i godinama nepromenljive orkestracije – kao da je vreme stalo i da se nikud dalje ne može.
Odsustvo ideja ili kreativnosti, nepodobni uslovi za rad i nedostatak materijalnih sredstava, što god da je razlog da naši veliki orkestri stoje u mestu, prevazilazi se dovođenjem gostujućih muzičara. Da na obe strane ima muzičara i te kako sposobnih da se iskažu i budu deo sjajnog muzičkog doživljaja, potvrđuje skorašnji nastup hrvatskog VIP Festival Orchestra sa saksofonistom Davidom Murrayem, ili nastup beogradskog big benda sa bubnjarem Mariom Gonzijem. Oba izvođenja se mogu tretirati kao energetska bomba bačena na zagrebačku ili beogradsku publiku.
Sve ovo ide u prilog tvrdnji da kvalitetnih muzičara imamo, da mogu odsvirati šta god, da umeju i improvizovati, valjano pratiti aranžmane, solirati… ali ukazuje da i dalje provejava enigmatika, bez mogućnosti da se odgovori na pitanje: zašto se naše scene, nakon što gosti spakuju svoje kofere i odu, umire i počnu vraćati u revijalne nirvane.
Kompletan utisak nakon preslušavanja prvog diska sa desetak instrumentalnih numera, izuzev dva tanga koji su izdvojeni i smešteni na kraju, ali možda i najbolji u ovom delu, jeste pristojno ali revijalno izvođenje Hercegove muzike – deonice duvačke sekcije, sola američkog bandoneoniste i harmonikaša Petera Antonija Soaveja, austrijskog usnog harmonikaša Berta Mayera i vibrafonistkinje Ivane Bilić. Setnost i nostalgija ove muzike su nalik muzici pedesetih godina u Evropi.
Drugi disk obeležila je pevačica i tekstopisac Sally Night. Još u uvodnoj numeri New York Whistle postaje jasno da je Sally pevačica koja gravitira izmedju mjuzikla, odnosno stila Lize Minneli, i džez pevanja sa blagim naklonom prema Billie Holiday. Kako je Hercog kompozitor koji se najviše iskazivao kajkavskim melosom, možda je i ovom projektu u izboru izvođača trebalo ići tim putem i njegovim uvođenjem u savremene džez tokove.
Postavlja se i pitanje koliko je ovo trebalo biti interpretacija Nightove ili je prvu hrvatsku damu, čije pevanje prosto obara s nogu svojom posebnošću, Tamaru Obrovac, trebalo staviti pred mikrofon, te dobiti jedinstvenost kojom će se hrvatski džez raspoznavati.
.
By 
