By 
Kraj imena Tamare Obrovac može se napisati mnogo toga dobrog, inventivnog i zanimljivog. Da spomenem samo da ume i te kako dobro i puno toga raznorodnog otpevati – od etno muzike, preko džeza do fanka, ali isto tako uspešno i stepovati na svojim koncertima, svirati flautu, komponovati, aranžirati, biti duhovita, čvrstom rukom držati pod kontrolom četvoricu muškaraca-svirača, što sa, što bez brkova.
Iako se sa svojim diskografskim prvencem pojavila sredinom devedesetih, prva značajnija medijska pažnja u Srbiji usledila je 2005. godine s albumom Daleko je. Naredni, fanki album Neću više džez kantati, na kome se kao gost pojavljuje i Rambo Amadeus, malo je komercijalnija muzika i žanrovsko poigravanje koje prethodi najnovijem i inventivnijem materijalu na aktuelnom izdanju.
Madirosa (neologizam u nazivu, koji bi trebalo da znači „mediteranska ruža“) je složena muzička fuzija. Pojednostavljeno, sastoji se od klasičnog izraza koji daju češki gudači Epoque quarteta, autohtonih istarskih uticaja, i impovizacije na etno bazi koja je središte i od koje se polazi. Naime, kada govorimo o folkloru Istre koji se očuvao, najkarakterističniji i najrasprostranjeniji su mediteranski prizvuk koji su bojili italijanski doseljenici i dvoglasno pevanje starih Istrana koje se, ako dobro razumem muzikologe, lokalnim rečnikom naziva “pjevanje na tanko i debelo”.
Na Madirosi je karakterističan i više nego uspešan pokušaj Tamare Obrovac da otpeva raskošne tonove koje izvode gudači ili harmonikaš Fausto Beccalossi. I to bi trebalo biti privid dvoglasja vokala i instrumenta, poput natpevavanja, ili pitanja i odgovora koji karakterišu većinu autohtonih muzičkih formi u celom svetu. Čitava lepeza emocija koju sadrži muzika prati i glas. Katkad se “vuče“ za instrumentma, tiho i otegnuto, ili ih predvodi brzo i odsečno, kanta snažno…sve to nadograđeno improvizacijom jedne džez dame.
Madirosa je, sem gudačima, obojena i Transhistria orkestrom. Gitarsko-mandolinska umeća Uroša Rakovca i basiste Žige Goloba su stavljena u službu mediteransko emotivnog, katkad i setnog, i tada Tamara svojim vokalom plovi mirno i tiho govori o ljubavi. Uključivanje bubnjara Krunoslava Levačića donosi zadivljujući ritmički spektar i prelazak u bubnjarsku melodiju. Ovaj neverovatni gospodin čini sve da nas zapanji umećem iskonskog bubnjanja, kao da se rodio nasred Afrike.
O oluji koja nas obuzme kada centralni izvođači postanu harmonikaš Fausto Beccalossi i Tamara Obrovac je suvišno govoriti, kao i pojedinačnim numerama – kada je ko od muzičara u kojoj minuti ovo ili ono, o aranžmanima i svim ostalim podacima do kojih se jednostavno dolazi. Možda samo napomena: nekakvo osveženje i tipičnog predstavnika svega uočenog o ovom albumu i muzičarima, više od drugih numera pružaju one sa kraja liste: Sama i Villa Idola.
Tamara Obrovac je odlučila, parafraziram, da pre svega bude lokalna, potom i globalna. Njena muzika je fuzija bazirana na etno muzici, sa primesama elemenata koji čine džez, ali ono što je srž njenog stvaralaštva je pre svega specifična i odlično improvizovana istarska muzička razglednica, primerena vremenu u kome nastaje.
Transhistria ensemble:
- Tamara Obrovac – vokal
- Uroš Rakovec – gitara, mandolina
- Žiga Golob – kontrabas
- Fausto Beccalossi – harmonika
- Krunoslav Levačić – bubnjevi
Epoque quartet:
- David Pokorny – violina
- Vladimír Klansky – violina
- Vid Petrašek – violončelo
- Vladimír Kroupa – viola
By 
